Winobluszcz pięciolistkowy (Parthenocissus quinquefolia), czyli „dzikie wino” jest bardzo szybko rozrastającym się pnączem o rocznych przyrostach do 2 metrów. Całościowo dzikie wino potrafi dorosnąć do 20 metrów wysokości! Do wszelkiego rodzaju podpór czy ścian przyczepia się za pomocą wąsów czepnych z przylgami na końcach, dzięki czemu trzyma się nawet stosunkowo gładkich powierzchni, może z  wyjątkiem szkła – po prostu do nich przywiera. Liście winobluszczu są duże, osadzone na długich ogonkach, złożone z 5 mniejszych, ząbkowanych listków – stąd nazwa. Liście są ciemnozielone  z szarozielonym spodem; jesienią przebarwiają się na fantastyczne kolory: żółty, pomarańczowy, czerwony i purpurowy. Im bardziej słoneczne miejsce, tym kolory jesienne są intensywniejsze.

Winobluszcz kwitnie w czerwcu – lipcu; ma nieciekawe, żółte kwiaty. Owocami są nieduże, bo o średnicy 5 mm granatowofioletowe jagódki z białawym woskowym nalotem, ułożone w nieduże grona. Szypułki gron są czerwone – wygląda to całkiem efektownie 🙂 Owoce są jadalne dla ptaków, tak że nie doczekałam tego widoku jesienią. Jedzą je kosy i podobno jemiołuszki. U mnie jest dużo kosów.

Winobluszcz nie ma praktycznie żadnych wymagań co do gleby – urośnie wszędzie. Doskonale znosi mrozy i suszę, nie choruje i nawet ślimaki jedzą go niechętnie.

Winobluszcz znakomicie nadaje się do zakrywania wszystkich brzydkich miejsc w ogrodzie – opisałam to TUTAJ. Polecam go też do obsadzenia altan czy treliaży i płotów oraz łuków bram czy przejść – tworzy romantyczny nastrój i znakomicie wygłusza hałasy. Fajnie wygląda opleciony wokół grubych pni czy slupów; przy innych roślinach na które ma się wspiąć należy go sadzić 1metr od ich podstawy.